Przypomnij sobie ten smak

30-09-2014

Wczoraj, w wyjątkowo słonecznym i ciepłym jak na wrzesień dniu skończyłam ten obraz. Jest na nim jeden z moich ulubionych motywów – sopocka latarnia morska. Zastanawiałam się czemu akurat ona? Przecież kusiła mnie już nie raz, aby ją malować w różnych kontekstach. Jest taka piękna, prosta i harmonijna. Ma w sobie dostojeństwo, spokój, ale też jakąś uśmiechniętą tajemnicę.
Dzisiaj, pewnie z racji ciepłego, jesiennego światła, przyjrzałam się dokładniej tej mojej inspiracji. I odnalazłam w pamięci niezwykle silne, radosne wspomnienie z dzieciństwa. Taką „pocztówkę” z wakacji.
Pewnie każdy z nas ma swoje osobiste „pocztówki”. Jedna z moich wygląda właśnie tak jak ten obraz…

 

Sopot, wiele lat temu. Wysiadam z moim dziadkiem z kolejki SKM. Idziemy w dół „Monciaka”. Czemu tak wolno, nie możemy szybciej? – podekscytowana pytam niecierpliwie. Nie daję dziadkowi spokoju, aż do momentu, w którym wyłania się latarnia. Czuję, że jest ona zapowiedzią MORZA. W tej chwili dociera do mnie specyficzny zapach rozgrzanych, smołowanych desek mola połączony z niesioną przez wiatr wonią morskiej soli i wodorostów. Do tego coraz wyraźniejszy krzyk mew.
Zbliżamy się do latarni i już widać wejście na molo. Zapach staje się intensywny, krzyk mew bardziej donośny i ostry. Pani w małej budce przy bramce na molo czeka aż damy jej papierowy bilet kupiony wcześniej w kasie. Mogę już gnać przed siebie! Budka z lodami, pan z balonikami, drewniana żaglówka fotografa. Rytmiczny szum morza, wakacyjny gwar - jestem w bajkowym świecie dziecięcej szczęśliwości!
Latarnia jednak patrzy tajemniczo. Jest dla mnie wielką zagadką. Dziadek opowiada mi jej historię, a ja myślę czy ktoś zapali w niej światło? Zazdroszczę mewom, które mogą zajrzeć do magicznego okna na szczycie. Mam wrażenie, że ona cały czas na nas patrzy, strzeże, jak Anioł Stróż…
Idziemy dalej. Z zachwytem spoglądam na spacerujące pary, na elegancko ubrane panie w letnich kapeluszach. Aż w końcu przychodzi czas na wielką atrakcję naszej sopockiej wyprawy – lody!!! są pyszne, znakomite!!! i nieważne, że topią się i trochę ociekają po dłoniach oklejonych piaskiem…
Mają smak lata… zapisany do dzisiaj w mojej „pocztówce”, a od dzisiaj także w moim obrazie…

Sopot nie był wtedy jeszcze tak gwarny. Był bardziej kameralny i taki bajkowy. Miałam w nim poczucie przestrzeni i wolności. Dzisiaj wszystko jest inaczej. Nawet desek się chyba już nie smołuje. Tylko latarnia jest ta sama. Cały czas patrzy, strzeże. Pilnuje, żeby wspomnienia nie uciekły...